Recensie Michael Kiwanuka

Michael Kiwanuka werd begin dit jaar nog door de BBC gebombardeerd tot “het geluid”, de sound die in de gaten moet gehouden worden dit jaar, de artiest om te volgen en die rijp is om door te breken. De Britse soulzanger heeft alvast de steun gekregen waar elk beginnend artiest maar van dromen kan. Vorig jaar was ie support act bij Adele, wat bij verschillende journalisten niet onopgemerkt is voorbijgegaan. Maar of ie de next big thing is, zoals velen durven beweren, daar hebben we nog onze twijfels over.

Ok, Home again krijgt behoorlijk wat airplay, ook op de Vlaamse radio. En dat was er aan te merken in de Ancienne Belgique. Toen Kiwanuka het nummer op het einde van zijn set speelde, kwamen de smartphones naar boven, en probeerde menig trotse bezitter in te zoomen op de artiest door duim-en wijsvinger uit elkaar te doen op het touchscreen. Helaas leverde dat niet het gewenste resultaat op. Smartphoneproducenten weten bij deze waar ze best aan werken voor de volgende generatie toestellen.

Zoomen we in op het optreden van Kiwanuka en zijn band, dan komen we op een uiterst professioneel optreden waar sterk gemusiceerd werd uit. Maar ook niet meer dan dat. De toegevoegde waarde van een live optreden zit ‘m in de interactie, de magie van het moment, de sfeer die geschapen wordt, het creëren van een onderons-gevoel, het muzikaal boven zichzelf uitstijgen, bezieling tonen, emotie in songs leggen,… Op al die elementen waren we helaas onvoldoende overtuigd. Kiwanuka raakte ons nauwelijks in de AB Box.

Wanneer ie dat wel deed, bij “Always waiting” bijvoorbeeld waarbij we een Randy Newman in hem hoorden klonk het alsof ie aan het wachten op Godot was begeleid op een bedje van klassieke en elektrische gitaar. De verfijndheid van musiceren horen we bij toetsenist Steve Pringle, Lewis Wright op drums en vooral Graham Godfrey op percussie die de sound aanvult met klankeffecten. Op het einde horen we bijvoorbeeld even de triangel wat verrassend werkt en wellicht ongewild ook op en lachje hier en daar kan rekenen. Ook in cover ”May this be love” (Waterfall) van Jimi Hendrix waar de woodblock stevig mag doorklinken, horen we een erg sterke band aan het werk. De zang van Kiwanuka klinkt ons echter wat te klagend, “Tell me a tale” zou niet het enige nummer van de avond zijn waar gejammer in te horen valt.

Kiwanuka’s stem klinkt erg gehavend, in de hoogtes schuurt het, horen we metaalachtige klanken. Zijn timbre en stemgebruik ligt ons niet, hij forceert zich waardoor we bijna de pijn in de eigen stembanden voelen. Niet alleen zijn stem heeft on the road littekens opgelopen. Zijn duim zit onder de bleinen meldt ie wanneer hij “Rest” en “I won’t lie” solo op gitaar brengt.

Met Bill Withers’ “I don’t know” wil ie ons na een uurtje muziek al naar huis sturen. De Brit beseft dat zijn set wel erg kort uitgevallen is, en brengt een lange versie. De band weet echter niet zo goed wat hun frontman nu wil uitspoken, het lijkt alsof ie een singalong wil uitproberen, maar doet het uiteindelijk niet, zodat de finale instrumental erg onzeker met haperingen wordt gebracht.

Eén bis en niet meer dan dat staat er nog op de setlist en Kiwanuka geeft duidelijk aan dat hij zich daar aan wil houden samen met zijn gitarist die met hem “Lasan” begeleidt.

En zo werd het een goed maar kort optreden dus van Kiwanuka (met zijn 75 minuten zat het dicht bij de gemiddelde duur van een festivaloptreden) . Toch zijn er nog behoorlijk wat vlieguren nodig om ons een memorabel concert te bezorgen. Sta ons toe te erkennen dat Kiwanuka potentieel heeft. Maar of ie de next big thing is, daar zouden we echt geen geld op willen inzetten. In de AB hoorden en zagen we het alvast (nog) niet. Misschien gebeurt hét straks wel op Rock Werchter? Op zaterdag 30 juni opent hij er The Barn.

< Bert Hertogs >

De setlist:

1. I‘ll Get Along 
2. I Need Your Company 
3. Always Waiting 
4. Tell Me a Tale 
5. “Groove” – voorstelling band
6. Worry Walks Beside Me 
7. Bones 
8. May this be love (Waterfall) – cover Jimi Hendrix
9. Rest (solo)
10. I Won‘t Lie (solo)
11. Home Again 
12. I Don‘t Know - cover Bill Withers

Bis:

1. Lasan